Στις εφημερίδες δεν υπάρχει ανωνυμία. Ακόμη και για τα κείμενα χωρίς υπογραφή, την ευθύνη έχει η διεύθυνση. Και οι νόμοι περί Τύπου για συκοφαντία είναι δρακόντειοι. Ετσι στην παραδοσιακή δημοσιογραφία έχουμε μάθει πως δεν μπορούμε να γράφουμε ό,τι θέλουμε, για όποιον θέλουμε, χωρίς να στηρίζουμε τα ρεπορτάζ μας σε στοιχεία. Εντάξει, εξαιρέσεις υπάρχουν...
Αντίθετα στα μπλογκ, στη λεγόμενη δημοσιογραφία των πολιτών, ανθεί η ανωνυμία και δυστυχώς μαζί της ο λίβελος, η συκοφαντία, ακόμη και ο ωμός εκβιασμός. Όχι απ' όλους φυσικά, αλλά από τους λίγους επικίνδυνους που ταυτίζουν την ελευθερία του λόγου με τον πάγκο του χασάπη. Σε αυτό το υπόβαθρο βρήκε χώρο ο υπουργός Δικαιοσύνης, Μ. Παπαϊωάννου, να προαναγγείλει νομοθετική ρύθμιση που θα αίρει την ανωνυμία των μπλογκ. Η καλή εκδοχή λέει ότι το κάνει για να αντιμετωπίσει τα παραπάνω. Η κακή εκδοχή λέει ότι η κυβέρνηση έχει βρει τον μπελά της με τη δύναμη του Διαδικτύου και φέρνει νόμους... Κορέας.
Οι μπλόγκερ ξεσηκώθηκαν. Φωνάζουν πριν δουν καν το νομοσχέδιο. Θεωρούν την ανωνυμία θεμελιώδες δικαίωμα. Έχουν δίκιο. Αλλά έχουν και άδικο. Στον πραγματικό κόσμο δεν μπαίνει κάποιος φορώντας μάσκα σε ένα καφενείο, για να κατηγορήσει ένα θαμώνα ότι κλέβει στο τάβλι. Γιατί να το κάνει στον ψηφιακό κόσμο; Από την άλλη, να είναι εκ των προτέρων γνωστό το ονοματεπώνυμο του μπλόγκερ, είναι αυταρχισμός. Στο παράδειγμα του καφενείου, θα ήταν σαν να ζητούν ταυτότητα για να μπεις! «Μήπως πρέπει να βγάλουμε και κάρτα μπλόγκερ, με φωτογραφία και ΑΦΜ;» σχολίασαν ευφυώς κάποιοι.
Μια κατ' έγκληση άρση της ανωνυμίας, όταν η Δικαιοσύνη πειστεί ότι υπάρχει λόγος, δεν είναι το τέλος του κόσμου. Σε ένα υποθετικό (;) σενάριο κάποιος φτιάχνει 100 διαφορετικά μπλογκ και αναπαράγει μαζικά λίβελους για κάποιον άλλο. Μια αναζήτηση στο Google για τον θιγόμενο θα αποδώσει ένα προφίλ σαν του Τζακ του Αντεροβγάλτη! Πώς θα αμυνθεί ο τελευταίος;
Κάποιοι επιτήδειοι προσπαθούν να μας πείσουν εδώ και καιρό ότι επαγγελματικά ειδησεογραφικά σάιτ, που απασχολούν εργαζομένους, είναι το ίδιο μ' ένα προσωπικό μπλογκ. Ε, δεν είναι!
Αρα μια ρύθμιση που θα ξεχωρίζει πορτοκάλια από μήλα, και ειδικά από σάπια μήλα, δεν είναι αναγκαστικά κακή. Τα πράγματα θα ήταν απλούστερα, αν οι ίδιοι οι μπλόγκερ είχαν ασχοληθεί με το θέμα. Αν πρότειναν λύσεις. Αν λοιδορούσαν τον κάθε «συνάδελφο» που παραβιάζει μια άτυπη, ηθική, δεοντολογία. Το ίδιο βέβαια θα έπρεπε να κάνουν και οι δημοσιογράφοι...
Το απόρρητο της επικοινωνίας δεν μπορεί να ισχύει για ιστοσελίδες, δηλαδή για δημόσια αναρτημένη πληροφορία. Αντίθετα ένα e-mail, και αυτό δεν το έχουν υπερασπιστεί επαρκώς οι δικαστές μας, είναι προσωπική επικοινωνία, άρα εκεί πρέπει να ισχύει το απόρρητο όπως και στην αλληλογραφία. Αυτές δεν είναι «λεπτές διαφορές», όπως νομίζουν κάποιοι ψηφιακά αναλφάβητοι. Είναι η ουσία που παραβλέπεται.
Επίσης, όπως έχει αποδείξει η διεθνής εμπειρία, μια αντικαθεστωτική φωνή ελευθερίας θα βρει τρόπους να ακουστεί στο Διαδίκτυο. Ακόμη και ρισκάροντας την προσωπική ασφάλειά του - κι εκεί είναι το θαυμαστό. Υπάρχουν προγράμματα, όπως το Tor, που τα έχει φτιάξει η κοινότητα των προγραμματιστών γι' αυτόν ακριβώς το λόγο.
«Η πένα είναι δυνατότερη από το σπαθί» είχε πει κάποιος που το όνομά του έχει χαθεί στους αιώνες. «...Όταν το σπαθί είναι κοντό και η πένα αιχμηρή» συμπλήρωσε ο Τέρι Πράτσετ. Ο,τι να 'ναι, αρκεί να μην καρφώνει πισώπλατα, θα λέγαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου