Κάθε μέρα χάνεται η πραγματικότητα απ' την πραγματικότητα. Τίποτε δεν είναι έτσι ή αλλιώς.
Τα πάντα διέπονται από μια δικαιολογημένη θεώρηση, που σβήνει σαν αποτσίγαρο στα ισχυρότερα -από τα προηγούμενα- επιχειρήματα.
Το απόλυτο κι η σχετικότητα, σε αιώνια διαμάχη.
Το "κατά προσέγγιση", ισχυρότερο του "ακριβώς".
Μέτρα και σταθμά αραδιασμένα σαν πραμάτεια στον κρότο του κόσμου.
Δύο τρυγόνια μ' ένα σμπάρο είναι λίγα...πολύ λίγα. Το "αρκετό" ασθενέστερο του "περισσότερου".
Η μετριότητα, χαμένη στην υπερβολή. Η ταπεινότητα, η μεγαλύτερη προσβολή.
Ο κομπασμός, η επιπλέουσα ακαθαρσία που ποτίζει την επικοινωνία των ανθρώπων.
Μια λέξη, χίλιες ερμηνείες. Φαντάσου να πεις και δεύτερη!
Η σιωπή σου, άλλες τόσες. Φαντάσου και μια δεύτερη...
Κι είναι περίπου 11:00 ώρα ζωής κι ο ήλιος ακόμη ζεσταίνει τα πόδια του, στα χρόνια μου. Φαντάσου να' ρθει μεσημέρι.
Πόσες αλήθειες και πόσες ερμηνείες σμιλεύουν την ύπαρξη, κι αφού την απομυζήσουν, κουρασμένη σέρνεται στην άμμο, όπου προσμένει τον ήλιο να πλύνει τα πόδια του στη δύση του χρόνου μου...
Αναθεώρηση, σημαίνει αλλαγή. Μερίδα του κόσμου πιστεύει ότι η αλλαγή ισοδυναμεί με την εξέλιξη. Αυτό, όμως, απέχει από την ορθότητα. Η αλλαγή από μόνη της δε σημαίνει απαραίτητα εξέλιξη. Μπορεί να οδηγήσει σε οπισθοδρόμηση, παλινδρόμηση κλπ.
Εξέλιξη, σημαίνει πέρασμα από ένα προηγούμενο στάδιο σε κάποιο επόμενο, πιο "υψηλό", εξελιγμένο, ανώτερο, βελτιωμένο κλπ. Συνεπώς, η αλλαγή είναι προϋπόθεση της εξέλιξης.
Κι αυτό ακριβώς είναι που κάνει την "αναθεώρηση" άξιο στόχο, ή ακόμη καλύτερα, στάση ζωής.
Η αναθεώρηση ως στάση ζωής - αλλά και οποιαδήποτε αναθεώρηση - είναι μια επίπονη διαδικασία. Και πολλές είναι οι φορές που μέσα απ' αυτή βρίσκεσαι σε σύγκρουση με τον ίδιο σου τον εαυτό. Παρ' όλα αυτά, το δύσκολο είναι να κατανοήσει κανείς και ν' αποδεχτεί το γεγονός, ότι ο εαυτός μπορεί να μην είμαστε εμείς οι ίδιοι, αλλά να εμφανίζεται με τη μορφή του "άλλου"... που δεν είναι άλλος, από το κομμάτι του εαυτού που καθρεπτίζεται πάνω του και μας επιστρέφεται.
Είναι, λοιπόν, μια επίπονη διαδικασία η αναθεώρηση, που φαντάζει ψυχοφθόρα, όμως δεν είναι. Είναι απλά επίπονη.
Η διαδικασία είναι το ταξίδι. Η αναθεώρηση, το μέσο. Ο προορισμός μη προσδιορίσιμος, μη προδιαγεγραμμένος. Όταν φτάσεις εκεί - "Το φτάσιμο εκεί είναι ο προορισμός σου" - απλά το γνωρίζεις ότι έφτασες. Η αλλαγή είναι το εργαλείο, το όπλο, το όραμα.
Η αναθεώρηση δεν έχει συγκεκριμένη συχνότητα εμφάνισης, διάρκεια ή μέγεθος. Δε συμβαίνει ούτε καν με τον ίδιο τρόπο σε όλους τους ανθρώπους. Πρόκειται για προσωπική υπόθεση.
Είναι καλύτερα να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας ν' αναθεωρεί, από το ν' αναγκαζόμαστε από τις καταστάσεις ν' αναθεωρήσουμε. Γιατί, το σίγουρο είναι πως στη ζωή αυτό είναι αναπόφευκτο.
Ο άνθρωπος, απλά, πρέπει να μάθει ν' αλλάζει. Σε διαφορετική περίπτωση τα πάντα μεγεθύνονται, διογκώνονται, απ' το "φοβισμένο" εαυτό και κάπου εκεί αρχίζουν τα προβλήματα.
Written by Γεωργία Τσιλιάνη
gtsiliani@outer.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου