ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ

Ξαπλωμένη πάνω σε ένα γυάλινο πάτωμα,

κοιμάμαι αγκαλιά με τον εαυτό μου...

Το κορμί γυμνό..ατελές κορμί..όχι τέλειο..

εντελές κορμί...

Η ψυχή βαριά ντυμένη με παλτά...κουκουλωμένη ψυχή,

ασθμαίνουσα.

Παντού το φως που λείπει από την ζωή μου..

Διαχέεται και διασπάται, αντανακλάται, εισχωρεί

στα μάτια, στη φωνή, στον πανικό μου.

Διαλύει την υποψία πως ίσως δεν βλέπω καθαρά.

Βλέπω;

Χωρίς εσένα δεν υπάρχει ζεστό νερό στο μπάνιο..

Κανένα σκέπασμα δεν με καλύπτει αρκετά...

Τα χέρια σου είχα για κουβέρτα και σεντόνι το σώμα σου όλο..

Απλωνόμουν επάνω του.. όπως τώρα στο πάτωμα..

Ανοιγόμουν στο στέρνο σου σαν μπουμπούκι..

Σε χρειάζομαι...

Χωρίς εσένα, τα λουλούδια του κήπου μου μαραίνονται όλα

ένα ένα...κάθε μέρα βρίσκω και από ένα νεκρό..

Χωρίς εσένα, ο αγέρας στο χώρο μου λιγοστεύει..

η βροχή δεν ποτίζει εδώ...σταμάτα στο κατώφλι..

Δεν ξέρεις.. εσύ δεν ξέρεις.. ποτέ σου δεν κατάλαβες,

πως είναι να πονάς για μια συγκεκριμένη αφή.. για ένα

συγκεκριμένο βλέμμα..

Το γυαλί δείχνει τα πάντα καθαρά..

φωτεινά, απελευθερωμένα...

αλλά δείχνει και τη ακαθαρσία...

δείχνει το μιασμένο.

Το άγγιγμα σου είναι φάρμακο, είναι πνοή ζωής,

είναι λόγος ύπαρξης,

το χάδι σου στα μαλλιά είναι το βαθύ πορτοκαλί στο ηλιοβασίλεμα

το μοβ της ανατολής..

η απουσία σου το μαύρο του θανάτου..

Σε χρειάζομαι...

να μην αγκαλιάζω άλλο το είδωλο μου.γιατί

και αυτό το κάνω, επειδή κάποτε το αγκάλιασες εσύ....

ΑΝΝΑ ΤΣΕΚΟΥΡΑ